In de kijker

Goldie-news: Konny en Otis worden mama en papa rond 11 november! Reservaties niet meer mogelijk. Binnenkort kunt u alles op de blog volgen.

Corgi-news: Onze mama's zijn aan rust toe. Ten vroegste in 2018 puppy-plannen.

Nieuws: Nieuw fokbeleid en nieuwe regeling stambomen door KMSH voor Vlaamse fokkers, vanaf het najaar 2017. Alle nieuwe reglementen kunt u hier lezen.

 

 

 

 

Laatste update 'in de kijker': 10 oktober 2017

Hoe mijn passie voor honden is ontstaan…

Mijn liefde voor honden begon reeds in de wieg. Voor zover ik mij kan herinneren, ben ik opgegroeid met honden. Ik was enig kind en mijn beste vriend was Mira, een Mechelse herder. Die liet graag zijn tandjes zien, ook aan mij, kleine spruit van vijf. Toen had ik niet door met welk gevaar ik te maken had. Mira heeft mij vaak een ‘snauw’ of een ‘beet’ gegeven, maar altijd lichtjes, als waarschuwing. “Tot hier mag je gaan en niet verder”, wou ze me precies zeggen. Instinctief voelde ik dit aan en ik ging nooit over de grens die de hond mij aangaf. Ik spande de hond voor m’n slee in de winter en speelde met de kinderen uit de buurt op het ijs op de akker, met Mira als sleehond. Ondenkbaar is dit nu… Dat was in een tijd dat kinderen nog alles mochten en onbezorgd opgroeiden, in de jaren ’70, kommerloos buiten spelen, zonder dat onze ouders ons ‘overbeschermden’. Maar het heeft me onbewust wel aangeleerd hoe met honden om te gaan. Respecteer elkaars grens en er ontstaat een mooie vertrouwensband tussen mens en dier.

Nadat Mira gestorven was, kochten mijn ouders een Duitse herder aan. We kwamen terecht bij een fokker die mijn leven veranderde. Dit hadden we nog nooit gezien. Terwijl onze Mira destijds altijd buiten leefde, liepen bij deze man alle honden binnen. Allemaal Duitse herders die je begroetten langs de voordeur. Eerst gegrom en geblaf bij de bel, eens de deur open en deze man hen de les spelde om flink te zijn, werden we kwispelend verwelkomd. Voor het eerst kwam ik in contact met de term ‘socialisatie’ en opvoeden van een pup tot echte huisvriend. Ik was zo onder de indruk van dit hele gebeuren, en toen wist ik het, dit wil ik later ook! Ik was toen veertien…

Zo kwam Amal, de Duitse herder, in m’n leven. Hij heeft mij meegemaakt van puber tot volwassene, met alle emoties vandien. Hij was mijn psycholoog. Man, mocht die hond kunnen praten… Hij was mijn beste vriend. Hij is gestorven in mijn armen, op elfjarige leeftijd, aan een beroerte. Amal was weg en ik was volwassen geworden…

Afscheid nemen en verdriet horen er ook bij als je dieren hebt…

Het duurde ruim tien jaar voor ik een nieuwe hond in mijn leven had, Gwyneth, de stammoeder van mijn huidige kennel. Het duurde zo lang omdat ik eerst mijn drie kinderen heb grootgebracht. Maar de gedachte om te fokken is steeds blijven sluimeren. Eens mijn kinderen uit de pampers waren, zijn we aan dit avontuur begonnen. Het fokken van honden is een hobby die ik combineer met mijn job als verpleegkundige. Ik krijg hiervoor ook vrijwillige hulp van mijn drie kids en twee pluskids. Het is een voorrecht om dit alles te kunnen doen, alle dingen die ik graag doe.